زاخاوی مێشک

له زه‌ماوه‌ندێکدا دو گۆرانی‌بێژ شایی ده‌گێڕن(ده‌مێکه ئه‌و نه‌قڵه‌م بیستووه و به داخه‌وه نێوی گۆرانی‌بێژه‌کان، باش نایه‌نه‌‌وه بیرم)، وایان دانابو یه‌ک له‌وان شاباشه‌کان وه‌رگرێ و پاشان به‌یه‌که‌وه به‌شی بکه‌ن. ئه‌وه‌ی شاباشه‌کانی وه‌رده‌گرت دوای هه‌ر دو سێ گۆرانی‌یه‌ی، خۆی به بیانوی ده‌ست به ئاوگه‌یاندن ون ده‌کرد. وای لێ هات ئه‌وی تر وه‌ شک که‌وت و ئه‌ویش وه‌دوای ده‌که‌وت. که چاوی لێ کرد، هاوڕێکه‌ی هه‌ر جاره به‌شێک له پاره‌که، ده‌شاردرێته‌وه. هیچ ده‌نگی نه‌کرد تا زه‌ماوه‌ند کۆتایی هات و کاتی به‌ش کردنی شاباش.
-          دابێنه بزانین چه‌ندمان به‌ر که‌وتوه.
-          ئه‌وه‌تا، ئه‌وه‌ش ده‌سکه‌وتمان.
-          ئا بێ‌زه‌حمه‌ت جه‌مه‌دانه‌که‌ت هه‌ڵگره، له دڵم چه‌قیوه شتێکی تێدایه.
-          ئای خۆ ڕاست ده‌که‌ی، ئه‌وه پوڵی تێدایه. بێ و نه‌بێ ئه‌و ده‌مه‌ی شاباشه‌که‌م وه‌رگرتووه سه‌رم خوریوه و ئه‌وه‌نده پاره‌یه چۆته ئه‌وێوه!
-          باشه قه‌یدێ ناکا. نازانم بۆ دیسان وام به خه‌یاڵ داهات گیرفانی کراسه‌که‌شت شتێکی تێدا. ئه‌رک نه‌بێ، ئه‌ویش چاو لێ که.
-          کوڕه به‌سه‌ری تۆ ڕاست ده‌که‌ی. خۆ لێره‌ش پوڵی تێدا. ئه‌وه‌تا ئه‌وه‌شم دانا.
-          خه‌جاڵڵه‌تتم، پێم وابێ گۆره‌ویه‌که‌شت هێندێک پاره‌ی تێدا.
لێره‌دا دۆسته‌که‌ی توڕه بو وتی:"سه‌گباب ئه‌گه‌ر خدری زینده‌ی، بۆ هاتویی شایه‌ری‌یه ده‌که‌ی؟!!"