|
کاک شه‌فیقی شێخ‌محه‌ممه‌دی ده‌یگێڕاوه:
ده‌ڵێن مه‌مه‌ندئاغای شه‌ختانێ، بانگی نیوه‌ڕۆ، ده‌چێته ئاوده‌ستی مزگه‌وتی
هه‌باس ئاغای.
سه‌ر به هه‌ر ئاوده‌ستێک دا ده‌کا، ده‌بینێ هه‌مو پڕن. ئه‌ی خوایه چ بکا؟
ته‌نگاو! وه‌ک قاز ئه‌و لاق ئه‌و لاقێ ده‌کا. سه‌ر له ئاوده‌ستێک ده‌نێ (ئه‌و
کاته‌ی ئاوده‌سته‌کان سه‌ر ئاواڵه بون و گه‌وره) و تکا له کابرایه‌کی نێو
ئاوده‌ست ده‌کا و ده‌ڵێ:"بێم ده‌گه‌ڵت دانیشم؟"
کابراش
سه‌ر هه‌ڵدێنێ و ده‌ڵێ:"شه‌رمێ ناکه‌ی؟ بڕۆ ئه‌ولای بابم!"
- کاکه بۆ بڕۆم؟ به خاتری خوای ته‌نگاوم، با ده‌گه‌ڵت دانیشم.
- نابێ نه.
- بابه بۆ نابێ؟ پشت له یه‌کتر ده‌که‌یین داده‌نیشین.
- نابێ.
- بۆ خاتری خوای، به خۆمی داده‌که‌م.
- ده‌ی باشه وه‌ره دانیشه.
وه‌الله داده‌نیشێ و پشت له یه‌کتر ده‌که‌ن و کاره‌که‌یان ته‌واو ده‌بێ.
مه‌مه‌ند ئاغا ده‌ڵێ:"کاکه، له به‌ر ئه‌وه‌ی ئه‌و چاکه‌ت ده‌گه‌ڵ کردوم، ئه‌تۆ
ئاویان پێداکه ئه‌من هه‌ردوکیان ده‌شۆمه‌وه!!"
|