زاخاوی مێشک

مه‌لا که‌ریمی گوڵ، که سوخۆرێکی به ناوبانگ بو مردبو. له خانه‌قای شێخی بورهان ناشتبویان، که‌سوکاره‌که‌ی به چاوی پڕ له فرمێسکه‌وه له حوجره‌ی شێخ محه‌مه‌د دانیشتون، حاجی مه‌لا ڕه‌حمانی شه‌ره‌فکه‌ندیش له‌وێ بو. کوڕه‌که‌ی مه‌لا که‌ریم ک‌وڵێکی زه‌ردی باوکی خستبوه ناو بوخچه‌یه‌که‌وه له‌به‌ر ده‌می شێخ محه‌مه‌دا داینا وتی : قوربان باوکم وه‌سیه‌تی کردووه ئه‌م که‌وڵه بۆ جه‌نابت بێ،منیش وا ئێسته هێناومه‌ته خزمه‌تت. شێخیش له‌به‌ر ئه‌وه که مه‌لا که‌ریمی ئه‌ناسی و ئه‌یزانی ئه‌م که‌وڵه له پاره‌ی سوو پێکه‌وه نراوه به حه‌رامی ئه‌زانێ نه‌یویست، وتی ڕۆڵه! من پیر بووم و تاقه‌تی که‌وڵ له‌به‌ر کردنم نه‌ماوه،له‌به‌ر ئه‌وه نامه‌وێ.
کوڕ و که‌س و کاری مه‌لا که‌ریم وتیان : قوربان! یا ئه‌بێ لێمان وه‌ر بگری یا ئه‌بێ بنامکوژی، نابێ وه‌سیه‌تی ره‌حمه‌تی بشکێ. شێخیش وتی باشه وه‌ری ئه‌گرم، ها، حاجی مه‌لا ڕه‌حمان با بۆ تۆ بێ. ئه‌ویش وتی:
"بێنه قوربان. باشه با بۆ من بێ، میراتی که‌ر بۆ که‌متیاره!!! "
ئیتر که‌س نه‌ما له‌به‌ر پێکه‌نین، ته‌نانه‌ت که‌س و کاری مردوه‌که‌ش.